Nieuws en actualiteiten
vanuit De Drieklank

29 november 2019

Eind oktober was de Marcustuin onderdeel van de “Nacht van de stad”. Het was een wandeling door nachtelijk Den Haag als onderdeel van het programma van de “Dag van de Stad” een dag waarop ambtenaren en andere stedelijke professionals op creatieve wijze nadenken over de toekomst van de stad. Wijkmanager Mohamed Chohabi nam mensen mee op ontdekkingsreis door Den Haag Zuidwest, Moerwijk, Morgenstond en Bouwlust. De start was in het Stadsdeelkantoor Leyweg, waar de stadsdeeldirecteur vertelt over de glorietijd en de veranderingen van stadsdeel Escamp. Daarna ging het langs diverse locaties en de avond eindigde met een bezinningsmoment in de Marcustuin met de buurtpastor Bettelies Westerbeek.

Bettelies schreef voor deze gelegenheid een liefdevol donderpreekje voor de bezoekers:
Welkom in Moerwijk, gebouwd op drassige grond en naoorlogse dromen. Welkom in het veen, of nee welkom in het moeras.
Dit is de plek waar plannen gedoemd zijn om te mislukken en daarom niemand nog de moeite neemt om ze te maken, waar beloftes zo vaak zijn verbroken dat niemand nog ergens in gelooft.
Waar jij en je kind ziek wordt van de schimmel in je huis, de medicijnen die de dokter je geeft tegen de benauwdheid tasten je gebit aan maar de tandarts is te duur, dus het lachen vergaat je al snel.
Vergeet niet je vitamine D te slikken, want als je eenmaal tot aan je enkels in dit moeras staat is het moeilijk om de warmte van de zon nog te voelen, en het strand is te ver weg, de tram te duur.
Trek 10 jaar van je levensverwachting af en je bent ingeburgerd.
De mensen die hier werken houden het maar even vol, ambtenaren branden op of vinden een betere baan, hulpverleners bezwijken onder hun caseload, wijkcentra worden gesloten. Maar steeds meer mensen in je portiek slaan wartaal uit of spoken ‘s nachts rond op straat. Verwarde personen. De jonge Eritrese jongens in de woning naast je begonnen met goede moed aan hun inburgering, maar ze staan nu drugs te dealen, geronseld door je andere buurman die de kelder gebruikt als drugsopslag. En daar gaat de postbode, ze loopt scheef door de zware tas vol onbetaalde rekeningen, aanmaningen en post van incasso cowboys, ze houden de wijk in hun macht, de schaamte gijzelt mensen in hun eigen leven.
Is een stad niet zo rijk als haar armste inwoners? Is het niet hier waar de stad van vrede en recht haar ware gezicht laat zien?
We richten onze spotlight graag op de mooie nieuwe plannen, op de toekomst, maar vergeten dat het hier nog donker is.
Eerst moeten we het aandurven om in de spiegel te kijken, de waarheid onder ogen te zien en te erkennen dat we hebben gefaald. Jij en ik.
Onze stad faalt, onze samenleving faalt. We stoppen de mensen die vruchtbare grond nodig hebben weg in moerassen en als ze zinken, dan is het hun eigen schuld.
Maar het is de schuld van ons allemaal. En we durven het niet te erkennen omdat we bang zijn voor de consequenties, omdat we in een wereld leven die geen genade kent, alleen maar schuld.
We bouwden systemen zonder liefde, steden zonder hoop, en geloofde te lang in niets anders dan het recht van de sterkste.
Als we dan samen de moed hebben gevat en onze schuld hebben beleden, we weer eerlijk kunnen zijn naar elkaar, laten we dan in Godsnaam beginnen met geloven in de liefde en samen steden bouwen op het fundament van de hoop, liefdevol, zorgzaam en vol vreugde.

Vrij naar 1 Korinthe 13
Al sprak ik alle talen van de inwoners, woningcorporaties en ambtenaren, maar had ik liefde niet, dan zou ik niet meer zijn dan de zoveelste ongeopende brief diep weggestopt in een la. Al had ik de gave om de beste plannen te bedenken en doorgronde ik alle geheimen van de nieuwe stad, al bezat ik alle kennis over hoe het slimmer, mooier en sneller kan, en had ik het geloof en optimisme van een net aangetreden stadsbestuur. Maar had ik de liefde niet, dan zou er niets veranderen. Al verkocht de stad al haar aandelen in Eneco en gaf ze de opbrengst aan de armen, al stapelen we het geld van de ene regiodeal op de andere, hadden we toch het songfestival en Cirque du Soleil in onze stad, bouwden we cultuurpaleizen, sportvelden en woontorens, al sloten we het ene klimaatpact na het andere maar had ik de liefde niet, het zou ons niets opleveren. De liefde is geduldig, en vol goedheid, de liefde kent geen afgunst, geen ijdel vertoon en geen zelfgenoegzaamheid. Ze is niet grof en niet zelfzuchtig, ze laat zich niet boos maken, ze verheugt zich niet over onrecht maar vind vreugde in de waarheid. Alles verdraagt ze alles gelooft ze, alles hoopt ze in alles volhardt ze. Plannen verdwijnen, geld raakt op, mensen verhuizen, gebouwen en coalities storten in, wethouders komen en gaan, maar ons resten geloof, hoop en liefde, deze drie maar de grootste daarvan is de liefde.

Met vriendelijke groet namens Geloven in Moerwijk,
Willemijn Terlouw

Ps: Let op het programma voor Kerstavond! Geniet van een mooie wandeling langs taferelen uit het kerstverhaal.