Door: ds. Jantine Veenhof

Het is zaterdagmorgen. In ons appartement moet er iets gerepareerd worden in de badkamer en er komt al vroeg iemand langs. Onze klusjesman komt uit Slowakije en werkt zes dagen per week. We raken aan de praat. Hij werkt meestal vijf weken achter elkaar om vervolgens weer twee weken naar Slowakije terug te gaan om bij zijn gezin te zijn. Het is een zwaar leven, hij moet hard werken en hij mist zijn kinderen enorm. Ik kan me er alles bij voorstellen. Hij heeft net als wij nog jonge kinderen. Als we hem vragen of hij dan op zondag echt vrij is, zegt hij: “Ja, want dan ga ik altijd naar de kerk.” Een beetje verbaasd vraag ik hem waar hij dan naartoe gaat. Hij gaat naar een kerk waar ze ook Pools spreken en hij vertelt dat hij het liefst naar een zo oud mogelijk gebouw gaat, met mooie ramen en oude tradities.
We vertellen dat ik dominee ben en dat wij ook naar de kerk gaan. Dat vindt hij bijzonder.
Als de klusjesman weg is, merk ik dat zijn verhaal me heeft geraakt. Wij Nederlanders zijn er eigenlijk aan gewend geraakt dat er niemand in onze omgeving nog naar de kerk gaat. In onze stad gaat er maar een enkeling. In de ontmoeting met deze klusjesman merk ik hoezeer wij geseculariseerd zijn. Alleen al dat we verbaasd zijn dat hij naar de kerk gaat. Ook was ik verrast met hoeveel fierheid en trots hij vertelde dat hij naar een kerk gaat. In Slowakije is het nog veel normaler dat je naar de kerk gaat en dat geldt ook voor jonge mensen.

Als nieuwe predikant ontmoet ik deze eerste weken heel veel mensen. Anderen stellen zich voor aan mij en ik stel mezelf voor aan anderen. Ik vertel overal en nergens dat ik in Den Haag Laak-Moerwijk dominee geworden ben. Ik probeer daar heel vrijmoedig in te zijn. Mensen vinden het vaak interessant en je hebt al gauw een gesprek over leven en geloof. Maar ben ik net zo fier op mijn geloof als onze klusjesman? Zeg ik met net zoveel gemak op allerlei plekken dat ik bij de kerk hoor?

Hoe doet u of jij dat?

Ik moet denken aan Paulus. Hij kan er ook wat van. Als hij door God is aangesproken, wordt hij in plaats van een vervolger een vrijmoedige apostel. Overal waar hij komt, vertelt hij over het geloof in Jezus Christus. Paulus zegt in Romeinen 1: 16:’Voor dit evangelie schaam ik mij niet, want het is Gods reddende kracht voor allen die geloven’. Hij schaamt zich niet. Zal Paulus het dan nooit moeilijk hebben gevonden of ook weleens een moment gehad hebben dat hij geen zin had om te vertellen dat hij bij Jezus hoorde? Vast wel. We zijn allemaal mensen. Maar toch bleef hij enthousiast en werd hij door de mensen die hij sprak aangemoedigd om door te gaan met zijn missie.

In het klein mogen wij dat ook doen in ons eigen leven. Net zoals de klusjesman uit Slowakije. Wees trots en fier op je geloof. Durf met anderen te delen dat je gelooft en naar de kerk gaat. Nodig anderen uit en wees vrijmoedig!