Nieuws en actualiteiten
vanuit De Drieklank

Toen ​Paulus​ hen zag, dankte hij God en kreeg hij nieuwe moed  (Handelingen 28:15)

Het zal wel een beroepsdeformatie zijn…
Maar vaak blijven de zondagen in de vakanties ons het meest bij. We gaan altijd op zoek naar onze broeders en zusters in de kerk en maken dan geregeld de mooiste dingen mee.
Soms zitten we met  een tamelijk kleine groep bij elkaar en horen het evangelie op een manier die ons verrast en ontroerd. We vieren met hen de maaltijd van de Heer en verwonderen ons erover dat zij met kennelijk plezier naar de kerk gekomen zijn om God en elkaar te ontmoeten. De meeste kerkdiensten fleuren ons op, geven ons moed en vaak nieuwe ideeën.
Het zou mooi zijn om na de vakantie onze ervaringen in te zamelen – wellicht kunnen we er in onze omgeving iets mee.
In Stockerau (Oostenrijk) maakten we een familiedienst mee vlak voordat de school weer zou beginnen. Kinderen die voor het eerst naar basisschool zouden gaan kregen een zegen en er werd kort voor hen gebeden. De dominee zat daarna met de kinderen op het podium en terwijl een muziekgroep zacht een lied speelde had hij alleen met de kinderen een kort gesprek over wat hen bezighield. Ze behoefden nu niet voor iedereen
hoorbaar wat te zeggen en dat gaf een behoorlijke ontspanning. Dit alles onder een prachtig kruis waar onze Heer zijn armen over allen uitstrekte.
Maar niet alleen ’s zondags gebeuren er mooie dingen in de kerken in Europa. Ook doordeweeks. Vaak komen een paar mensen aan het begin van de avond dagelijks naar de kerk om – zoals in deze oude kerk van Pulkau (Oostenrijk) - samen het rozenkransgebed te bidden. Ze doen dat voor de parochie, zichzelf en de hele wereld. Op het moment dat zij het Onze Vader bidden kan het hele stadje aan de beierende klokken horen dat er voor hen gebeden wordt en moed scheppen.
Ze houden stug vol – ook al zitten ze soms maar net z’n drieën. Met dit Mariagebed heb ik niet zoveel, maar we vonden het ontroerend dat zij niet opgeven om naar de kerk te komen, God te zoeken en iets van Hem te ervaren op een plek die al eeuwenlang gelovigen bij elkaar gebracht heeft en nog een schuilplaats is. Wat is het een zegen om plekken te hebben waar het Woord verkondigd en de eucharistie gevierd wordt. Zij koesteren die, zijn daar thuis en zitten er op hoop van zegen.

Soms zijn er van die gouden momenten.
Samen met mijn broer en schoonzus maakten we aan het begin van de zomer een reis naar Ierland. De eerste zondag gingen we naar de Anglicaanse kerk van het gehucht Killmeaden (bekend om zijn heerlijke kaas). Wie schetste onze verbazing dat ongeveer een kwart van deze kleine gemeente bestaat uit een familie die in de jaren vijftig uit Nederland naar Ierland was geëmigreerd. We werden met zoveel enthousiasme en dankbaarheid begroet dat we er bijna beschaamd van werden. Of ik ook een Schriftlezing wilde doen. Aan het eind van de dienst kwam opeens de dominee naar me toe en vroeg me zachtjes of ik misschien in het Nederlands voor hen wilde bidden en dit, als het kon, in het Engels wilde herhalen.
Na de dienst kwamen verschillenden van hen naar ons toe om ons te danken. Hoewel ze thuis vaak met oma wel eens iets in het Nederlands horen, was het voor het eerst dat ze in het Nederlands hadden horen bidden en een zegen ontvingen... In hun kerkblad schreven ze uitvoerig over deze ontmoeting. Ze hadden die gezien als ‘God’s coincedence”, een geschenk van de Heer, een teken van zijn zorg voor hen. Op die zondag hadden zij Zijn nabijheid op een bijzondere wijze ervaren. 
 
God raakt ons tijdens onze vakantie soms op heel bijzondere manieren aan!
 
Bas Plaisier