Nieuws en actualiteiten
vanuit De Drieklank

24 juni 2022

Een onverwachte ontmoeting
Op een lichtbewolkte middag ging ik voor een wandeling naar het strand van onze woonplaats, Scheveningen. Vaak doe ik dat met mijn vrouw Tonny, maar soms ook alleen. Ter hoogte van de vuurtoren, sprak een jongeman mij aan, terwijl ik enigszins in gedachten verzonken was. Hij was student, bezig met een project over ‘mensen die alleen aan het strand wandelen’. Ik viel in deze categorie; of het goed was dat hij enkele vragen zou stellen. Zijn vraag was eigenlijk eenvoudig: waarom ik alleen over het strand liep. Ik zei dat ik dat fijn vond, dat ik het regelmatig deed. Maar waarom het strand en de zee? Ik zei dat het voor mij een goede plaats is na te denken, te reflecteren, te mediteren en mij open te stellen.

Dat ‘openstellen’ riep een vervolgvraag op. Bedoeld werd: openstellen voor God. Het strand en de zee hebben voor mij iets oorspronkelijks, zoals het altijd geweest is en altijd zal zijn. Dat geldt voor niet zoveel andere plaatsen. En tegelijk is er het raakvlak met de bewoonde wereld. Ervaart u hier iets van God? was de vraag. Ja, toch wel. De zee en het strand weerspiegelen iets van het eeuwige van God. Ik denk ook aan de wind ‘die waait waarin hij wil’, beeld van de heilige Geest. Als je hier komt in de verschillende seizoenen kun je ook iets ervaren van de onvermoede krachten van de natuur. We brachten in herinnering de 5 surfers die enkele jaren geleden bij het Havenhoofd waren omgekomen, niet goed voorstelbaar als je er op een rustige dag loopt. Het strand en de zee hebben een grote aantrekkingskracht op mensen. Op mooie dagen hebben mensen er flinke reizen en tijd in de file voor over om aan zee te genieten. Ik voelde me bevoorrecht op slechts 10 minuten hier vandaan te wonen. En ja, soms ontving je inspiratie door te lopen over het strand. Of antwoorden, of inzichten. Zou het kunnen dat die Geest van Pinksteren daarbij helpt?

Joep (zo bleek hij te heten), student aan de Kunstacademie te Breda, vroeg of ik iets op een kaart wilde schrijven, een gedachte of een wens, voor mezelf of voor anderen. Ik zei: dat wordt dan iets christelijks. Hij vroeg tenslotte of hij een foto mocht maken. Hij haalde daarvoor een analoog fototoestel uit zijn tas (met nog een echt filmpje erin), met een lichtmeter stelde hij de juiste belichting in. Hij maakte 1 foto, zoals vroeger en zou hem zelf ontwikkelen. Joep vroeg of ik het op prijs zou stellen een exemplaar van deze foto te ontvangen.

Mijn gebed is voor Joep en allen die dit lezen (en voor mezelf) dat we op onze tocht door het leven steeds weer ontdekken dat er Eén is die bezig is een weg voor ons te vinden. Of met de woorden van het lied dat ik op de kaart schreef: ‘Die wolken, lucht en winden, wijst spoor en loop en baan, zal ook wel wegen vinden, waarlangs uw/mijn voet kan gaan’.

Ds. Dirk-Jan Thijs