Nieuws en actualiteiten
vanuit De Drieklank

24 april 2021

Pinksteren in het raamkozijn
Op de avond van de eerste dag van de week waren de leerlingen bij elkaar; ze hadden de deuren afgesloten, omdat ze bang waren voor de Joden. Jezus kwam in hun midden staan en zei: ‘Ik wens jullie vrede!’ Na deze woorden toonde hij hun zijn handen en zijn zijde. De leerlingen waren blij omdat ze de Heer zagen. Nog eens zei Jezus: ‘Ik wens jullie vrede! Zoals de Vader mij heeft uitgezonden, zo zend ik jullie uit.’ Na deze woorden blies hij over hen heen en zei: ‘Ontvang de heilige Geest. Als jullie iemands zonden vergeven, dan zijn ze vergeven; vergeven jullie ze niet, dan zijn ze niet vergeven.’ (Joh. 19:19-23)

Sinds kort heb ik een klein moestuintje in mijn raamkozijn staan. In een oude vissenkom kweek ik aardbeien, komkommers en zonnebloemen. Nu ja, kweek: het is vooral een kwestie van wachten. Het aardbeienplantje heeft de winter maar net overleefd en de komkommers en zonnebloemen zijn nog niet veel meer dan zaadjes onder de grond. Ik moet geduld hebben. Water geven. Dode blaadjes eruit halen. Wachten.

Onder de grond gebeurt intussen van alles en met wat ik weet van biologie heb ik een vaag idee wat precies. De zaadjes zuigen zich vol water; het worteltje groeit; de eerste blaadjes komen naar buiten; de invloed van warmte en licht doen ertoe. Begrippen als kiemkracht, osmose en fotosynthese beschrijven wat er gebeurt: er ontstaat nieuw leven, nieuwe vrucht. Een fysisch, chemisch, biologisch proces. Te beschrijven en te verklaren.

Ik kan het ook eenvoudiger zien: het is Gods Geest die leven brengt. Het is Gods Geest die ‘broedend op het water’ (Nieuwe Liedboek 701) de wereld schept, de bomen weer doet uitlopen en ook mijn moestuintje groen doet kleuren. Het is Gods Geest die ook mij adem geeft, zodat ik kan zeggen: in hem leven, bewegen en zijn wij. Het is de Geest die op Jezus rustte. En het is Gods Geest die mensen nog steeds aanzet tot handelen, tot samenleven, tot het zoeken van het goede voor de wereld en voor elkaar. Die de zaadjes van een nieuwe wereld doet ontkiemen en de doden tot leven wekt.

Die Geest, die levenwekkende en enthousiasmerende kracht – die geeft Jezus aan zijn discipelen, aan ons. Het eindigt niet bij verdriet, bij het op slot doen van de buitendeur, bang voor wat buiten is – Jezus zelf verschijnt en deelt uit. Hij geeft nieuwe moed en doet de wind zelfs door gesloten deuren heen waaien. Zodat er een nieuw leven ontstaat – een leven vol vrede met God en met de mensen. Een leven waarin ik ook steeds meer Gods liefde door kan geven.

Het zijn grote woorden – een groot verhaal. Moeilijk te geloven misschien. Moeilijk aan te wijzen in ieder geval. En dus kijk ik af en toe maar naar mijn moestuintje. Ik doe mijn best: het krijgt een mooi plekje, deels in de zon, en genoeg aarde en water. En ik hoop – ik hoop dat de zaden ontkiemen, dat ik kan genieten van aardbeien, komkommers, zonnebloemen. Dat mijn moeite niet tevergeefs is en de wind van Gods Geest ook zachtjes, als een zomerbries, door mijn tuintje gaat waaien. Dan is het Pinksteren geworden.

Rens de Ronde