Nieuws en actualiteiten
vanuit De Drieklank

Was ik een schaap, dan wist ik het wel.
Was ik een schaap
was Hij mijn herder.
Wist Hij waar groen grasland was
en koel, helder water.
Wilde ik weglopen,
gaf Hij me een tik met zijn stok.
En was ik zoek,
ging Hij me zoeken.

Ik was niet bang
want Hij was bij me.
Ook al moesten we langs een eng, smal pad,
ik zou het best durven.
Wolven of leeuwen, maakt niet uit,
Hij jaagt ze de stuipen op het lijf.
En wie mij kwaad wil doen
die lacht Hij vierkant uit.`

Hij moedigt me aan,
Hij maakt me sterk en dapper.
Met Hem erbij lukt het wel,
alle dagen van mijn leven.
Was ik een schaap
dan wist ik het wel.

(n.a.v. Psalm 23 door Karel Eykman)

Soms zien mijn werkdagen er heel bijzonder uit, het ene moment word ik gebeld door Stefan en Marieke over het blijde nieuws van de geboorte van ons jongste gemeentelid Samuel en het volgende moment word ik opgeschrikt door gemeenteleden die plotseling in het ziekenhuis zijn opgenomen waarvan het leven totaal op zijn kop staat of waar de dood ineens het leven samen verscheurt. Het is schakelen, de bezoeken en activiteiten gaan van vreugde over in verdriet en dat kan zomaar een paar keer op de dag wisselen. En waar vreugde is, is soms tegelijkertijd ook verdriet en waar verdriet is, kan ook vreugde aanwezig zijn. Ik maak ruimte in mijn agenda en de volgende morgen reis ik vroeg af naar het Haga ziekenhuis of ga ik naar iemand thuis. Op die momenten ervaar ik het echt om een herder te zijn van de gemeente, die probeert om te kijken naar de schapen die op mijn weg komen. Het is heel bijzonder om te ervaren hoeveel jullie als gemeenteleden durven te delen.

Het zijn misschien logische momenten waarop een dominee komt. Bij geboortes, bij ziekte, bij het sterven en de dood. Maar ik kom soms ook bij gemeenteleden waar heel andere dingen spelen. Een burn-out of depressie, een verandering in het ouderlijk gezin, een operatie, een stukgelopen of moeizame relatie of je loopt rond met een geloofsvraag. Soms drink ik koffie of thee, thuis op de bank of aan de keukentafel, maar ik maak ook weleens een wandeling met iemand. En dat doe ik met jong en oud. Dus niet alleen als je bijna op sterven ligt, maar ook als er heel andere dingen zijn.

Ik merk dat het beeld leeft dat een dominee alleen komt als er iets heel ernstigs aan de hand is. Ik vergeet nooit dat ik iemand belde of hij een bezoek wilde en dat er aan de andere kant van de telefoon klonk: “Oh maar zo erg is het niet met mij hoor!” We moesten beiden lachen om deze reactie, maar er zit een kern van waarheid in. We denken allemaal: Er komt pas een dominee langs als het echt erg is.

We vragen misschien niet snel of een dominee langskomt, terwijl ik er echt ben. Voor de hele gemeente. Voor kinderen en tieners, voor jonge mensen, voor de middelbare leeftijd en voor ouderen. En waarvoor ik kom? Om te luisteren naar jou, naar wat jij wilt delen. Samen te bidden, samen te zoeken en met je mee te lopen. En dat hoeft dus niet altijd per se ziekte te zijn. Pas maakte een jong stel gekscherend de opmerking: “Wanneer kunnen we je weer boeken?” Want ook zij wisten eigenlijk niet dat ik ook kon komen voor hun verhaal.

In het pastorale team willen we graag aan je laten weten dat er altijd bezoek mogelijk is. Misschien niet direct de volgende dag, maar een gesprek, wandeling of kop koffie is altijd mogelijk. Een gebed, een bemoedigend woord of een lied, dat helpt ons in de dingen van ons leven. Vraag het gerust bij de koffie na de dienst, via een app of telefoontje. Ik ben bereid te komen. Bij wie of waar dan ook. Inspirerend vind ik de bekende Psalm 23 in de vertaling van Karel Eykman. De Goede Herder is Iemand bij wie we willen zijn. Het doet me denken aan pastoraat. Als we samen zijn, ons leven en geloof delen, doen we dat voor het aangezicht van de Goede Herder. Omdat we bij Hem willen zijn. Of omdat we onze zorgen, ons ongeloof, twijfel en moeiten met Hem willen delen. Samen is dat gemakkelijker dan alleen.

Was ik een schaap, dan wist ik wel.

ds. Jantine Veenhof