Nieuws en actualiteiten
vanuit De Drieklank

31 maart 2022

God van liefde en trouw,

Wij bidden U voor de inwoners van Oekraïne, voor iedereen die getroffen is door het vreselijke geweld. In verbijstering zien we de afschuwelijke beelden. Heer, ontferm U over dit land en haar inwoners. Laat geweld en wapengekletter stoppen, de wapens zwijgen.

Wij bidden U voor de Oekraïense gemeenschap in ons land, zij hebben grote zorgen om familieleden en geliefden. Heer, wees hen nabij nu alles zo onzeker is, geef hen moed om vol te houden.

Heer, geef dat vijandsbeelden niet onnodig uitvergroot worden, maak dat Uw visioen van verzoening en vrede ons hoe dan ook blijft dragen. Geef dat de stemmen die weg willen blijven bij angst en strijd gehoord worden, geef wijsheid aan alle betrokken leiders.

Dat wapens geen recht van spreken krijgen, dat vrede gezocht en gevonden wordt. Toon ons de weg van omzien naar elkaar, van mildheid, vertrouwen en zachtheid.

Heer, ontferm U over deze wereld, waarin de onderlinge liefde vaak zo ver te zoeken is, geef ons uitzicht op Uw hoopvolle toekomst.

In Jezus' naam,

Amen

Kerk in Actie toonde samen met de redactie van het blad Petrus op 25 februari dit gebed op de website van de Protestantse Kerk Nederland. Het gebed is bedoeld om thuis en in de kerk te bidden. Op de dag waarop de oorlog begon, klaarde de luchten grijs en zwart van de bommen en explosies en vulden onze harten zich met een unheimisch en verdrietig gevoel. Een Europees land, maar een paar grenzen van ons verwijderd, is in oorlog.

Nog maar kort daarvoor was de coronacrisis op zijn retour en haalden de meesten van ons voor het eerst weer opgelucht adem dat het leven er weer wat normaler uit zou gaan zien. Ook in de kerk konden we de laatste weken weer voor het eerst normaal samenkomen, met de kinderen en tieners die aan het einde van hun eigen diensten weer terug komen voor de zegen. In de commissie eredienst maakten we plannen voor een Paasmorgen waarop we echt met elkaar gaan vieren dat de Heer is opgestaan. Het is zo lang geleden dat we met elkaar Pasen mochten vieren!

En dan begint er ineens een oorlog in deze 40dagentijd. De 40dagentijd heeft als thema: ‘Alles komt goed?!’. Na twee jaren pandemie en een oorlog dichtbij, lijkt het alsof je die woorden bijna alleen maar cynisch kunt beantwoorden. Hoe moet het ooit Pasen worden?!

U of jij herkent waarschijnlijk mijn gedachten. Wat betekent het zo’n zin: ‘Alles komt goed?!’ als er zoveel mensen op de vlucht zijn, verdriet kennen en hun man, vader of kind misschien wel nooit meer terug zien? Hoe kan het dan ooit Pasen worden?

In een nieuwsbericht las ik over Liuba en Mykola. Ze wonen in Lviv, in Oekraïne. In het nieuwsbericht staan ze met hun zoontje voor het altaar. “Door de oorlog willen we dichter bij God leven, vertellen ze. Zonder God ben je nergens.” Daarom trouwen ze die dag. Voor God en elkaar.

Ik kijk met bewondering naar dit nieuwsbericht. In deze afschuwelijke oorlog zijn zij een getuigenis, door naar God toe te gaan en het van Hem te verwachten. En hoewel ze op de foto ernstig kijken, ze stralen iets uit van de kracht van God, de kracht van de liefde en de vrede.

Na het lezen van het bericht ben ik stil. Voor Liuba en Mykola zal Pasen er dit jaar heel anders uitzien. Maar ze beseffen des te meer wat Pasen betekent. Ze beseffen dat ze zonder God nergens zijn. Zonder de God van de Opgestane Christus zijn we nergens. Juist in de afgelopen jaren en ook nu weer zien we hoe kwetsbaar we zijn als mensen. Hoe weinig zekerheid we over ons leven en onze toekomst hebben. Hoe het binnen een nacht oorlog kan zijn, waardoor de wereld op zijn kop staat.

Zonder God zijn we nergens. Hij is de Enige waar we op kunnen terugvallen en aan vast kunnen houden. Precies zoals Liuba en Mykola het verwoorden. Juist in het lijden gaan ze naar God toe.

Want onze Hemelse God is erbij in het lijden door zijn Zoon Jezus Christus. In de weg die Jezus gaat zit Hij naast de vrouw met haar kind in de schuilkelder, loopt Hij mee met de soldaat die zijn volk wil beschermen en geeft Hij kracht aan de vermoeide oudere die niet kan vluchten vanwege zijn of haar gezondheid. In de weg naar Golgotha is Hij nabij in het leven en sterven van hen die omkomen aan het front.

Dat is de God van Pasen. Met Hem mogen we ons uitstrekken naar het visioen van verzoening en vrede, zoals het bovenstaande gebed ons zegt. Een visioen dat ons hoe dan ook blijft dragen.

Ik hoop dat we in de voetsporen van Jezus zo naast de ander mogen staan die lijdt. In ons vasten en bidden, in de gaven die we geven, in het vullen van onze spaardoosjes en ook in de spullen die we inzamelen voor de vluchtelingen vanuit Oekraïne. (Zie daarvoor de verdere berichtgeving in dit kerkblad).

We zien uit naar vrede, naar bevrijding. En naarmate je langer naar iets uitziet, groeit het verlangen. Naar morgen. Want morgen zal het Pasen zijn.

ds. Jantine Veenhof