Nieuws en actualiteiten
vanuit De Drieklank

Lucas 15:20-24
Hij vertrok meteen en ging op weg naar zijn vader. Zijn vader zag hem in de verte al aankomen. Hij kreeg medelijden en rende op zijn zoon af, viel hem om de hals en kuste hem. “Vader,” zei zijn zoon tegen hem, “ik heb gezondigd tegen de hemel en tegen u, ik ben het niet meer waard uw zoon genoemd te worden.” Maar de vader zei tegen zijn knechten: “Haal vlug het mooiste gewaad en trek het hem aan, doe hem een ring aan zijn vinger en geef hem sandalen. Breng het gemeste kalf en slacht het. Laten we eten en feestvieren, want deze zoon van mij was dood en is weer tot leven gekomen, hij was verloren en is teruggevonden.” En ze begonnen feest te vieren.

Een paar weken geleden was ik bij de werkgemeenschap van predikanten. Een aantal keer per jaar komen we als predikanten, geestelijke verzorgers en kerkelijk werkers bij elkaar om elkaar te ontmoeten, uit te wisselen wat er in de Haagse kerken gebeurt en om elkaar te inspireren. Zo af en toe is er ook een spreker of behandelen we een groter thema. Begin september hadden we een symposium over jongeren en hun geestelijke gezondheid. Er waren sprekers van het Nederlands Jeugd Instituut en er sprak een psychiater van PsyQ, Rutger Goekoop. Ze namen ons mee in de manier waarop jongeren vandaag de dag vastlopen.

Het was een interessante middag, maar ook wel zorgelijk waar onze jongeren onder lijden. De enorm hoge prestatiedruk leidt soms al vroeg tot burn-outs (zelfs voor het werkzame leven) of  identiteitscrises omdat je niet een WO-student bent, maar een HBO-/MBO-student en je je minder gewaardeerd voelt. Toenemende depressies, de sociale media die er voor zorgt dat het gras bij de buren altijd groener lijkt. Maar ook de enorme kosten die het met zich meebrengt om te studeren, op kamers te wonen of een huis te vinden op de huizenmarkt en het klimaat en de toekomst. Allemaal ingrediënten voor jonge mensen waardoor ze niet goed in hun vel zitten. De druk is hoog.

U of jij herkent het misschien van je eigen gezin, je kinderen of kleinkinderen. Het deed me denken aan mijn eigen puberjaren en studententijd. Wat was er toen anders, waarom ervoeren we toen niet die enorme druk? Ik sprak erover met collega’s en we concludeerden dat jongeren nauwelijks de ruimte ervaren om fouten te maken, of een omweg te maken in je studententijd. Er is veel te kiezen en tegelijkertijd veel te verliezen. Als je fouten maakt, heb je dat aan jezelf te danken en als je niet goed geworteld bent, is de maatschappij, samenleving en het leven extra complex. Een van de geestelijk verzorgers vertelde me dat haar zonen het liefste, net als de vloggers die ze volgen, willen vluchten naar Denemarken om daar een heerlijk onbezorgd leven te leven en alles achter je te laten.

In Lucas lezen we ook over een zoon die alles achterlaat. Hij wil wat anders. Groots en meeslepend leven. En daarvoor laat hij alles achter. Want bij zijn vader is het niet te vinden. Op een dag vraagt hij om zijn deel van de erfenis en vertrekt. Hij geeft al zijn geld uit in het buitenland. Maar als alles op is, heeft hij niets meer. Er ontstaat hongersnood en als hij de schillen van de varkens moet eten, wil hij maar een ding: Terug. Terug naar zijn vader.
 
Hij heeft berouw en zal dat tegen zijn vader vertellen. Maar zijn vader staat al klaar. Van verre ziet zijn vader hem aankomen. Ik krijg altijd kippenvel bij dat prachtige vers over hoe de vader hem om de hals vliegt: “Hij kreeg medelijden en rende op zijn zoon af, viel hem om de hals en kuste hem.” Een mooiere thuiskomst bestaat er niet. En deze zoon komt niet alleen thuis bij zijn vader, maar hij komt ook weer thuis bij zichzelf. Hij was zichzelf kwijtgeraakt aan het leven, aan de vele keuzes, aan het gras dat groener lijkt bij de buren. Ten diepste weet hij dat dit de beste plek is, bij zijn vader, daar kan hij zijn wie hij wil en mag zijn.

Zo mogen wij thuiskomen bij onze Vader in de hemel. Hij staat in alle zoektochten van ons leven klaar met open armen. Of we nu puber zijn en zoeken naar wie we willen zijn, of we nu een MBO-student zijn of als we ons zorgen maken over het klimaat en de toekomst. Als we met pensioen zijn en onze identiteit opnieuw moeten uitvinden. Of als we ouder worden en kampen met ziekte of het niet meer thuis kunnen wonen.  Op al die momenten raken we onszelf soms kwijt en mogen we opnieuw thuiskomen. Lost dat alles op? Natuurlijk niet zomaar. Maar bij de Vader thuiskomen, helpt ons de ruimte te vinden om terug te komen bij onszelf. Wie we ten diepste mogen zijn, waar we op mogen leunen en steunen, waar we kracht mogen vinden en richting te midden van alle keuzes. Bij wie we vertrouwen mogen vinden.

Thuiskomen bij God. Thuiskomen bij wie je ten diepste bent. Het is een levenslange les, maar niet zonder de Vader die altijd weer klaarstaat. Ik hoop dat onze jonge mensen dat mogen ervaren en vinden, ook in onze gemeenschap.

Ds. Jantine Veenhof