Nieuws en actualiteiten
vanuit De Drieklank

Loslatend de zomer in
De jongeren in onze gemeente zijn volop in beweging. In de mooie sport-jongerendienst zagen we daar letterlijk de beelden van, net als van vele volwassenen in onze gemeente. Ze ontwikkelen zich op school, op hun sport en bij hun hobby’s en vrienden. Er werd eindexamen gedaan en na de zomer volgt er een nieuw schooljaar, met een nieuwe school of een nieuwe studie. Maar ook in de kerk zijn onze kinderen en jongeren volop in beweging. Zo komen er nieuwe Vuurvliegjes bij, gaan er Vuurvliegjes naar de Spoorzoekers en gaan er Spoorzoekers naar Discovery. En af en toe komt er ook een groep meiden samen om te eten en te praten over het leven. Nieuw was dit seizoen de catechese voor de oudere Spoorzoekers van 8-11 jaar. Boven verwachting boden we blokjes van drie avonden aan, die zo goed aansloegen dat de jongeren zelf naar meer verlangden. Het lekkere eten, de gezelligheid, de spellen en de mooie gesprekken smaakten naar meer.

Afgelopen 13 juni hadden we onze laatste avond van het seizoen. We spraken met elkaar over het gebed. Hoe je dat op verschillende manieren kunt doen: door te praten, te zingen, stil te zijn, met gebaren of door te tekenen of te schrijven. Maar ook hoe je kunt bidden op verschillende plekken: van de kerk, tot thuis aan tafel of in je bed, van de wc tot aan school of op de fiets; overal zijn onze gebeden eigenlijk kleine brieven aan God. We leerden dat niet zozeer de plaats, je positie of houding belangrijk is, of het patroon en de woorden waarmee je bidt, maar dat een gebed vooral persoonlijk is. Het is tussen jou en God. We leerden dat je mag bedanken, sorry zeggen en alstublieft mag zeggen, omdat je ook in je gebed dingen mag vragen. Maar ‘wat’ vraag je dan? Vraag je vooral wat je zelf graag wilt of denk je daarbij ook aan God en de ander?
Het was een inspirerende open avond, met veel gedachten van de kinderen. Ze zijn in beweging, in hun leven en geloof.

We bieden dit aan omdat we hopen dat er iets van die gesprekken over geloof en God en de bijbel blijft hangen voor hun toekomst. Ook als we dat niet kunnen beheersen en controleren, wat we soms het liefste zouden doen. Zeker in de wereld waarin we opgroeien hopen we dat hun leven goed zal zijn, vrede kent en dat ze zich geliefd weten door God en anderen.
Maar dat is loslaten… Ik las een gedicht van Nelson Mandela. Hij was in zijn strijd tegen de apartheid en als politicus bij uitstek een man die het gedrag van een ander niet in de hand had. Maar hij bleef in de liefde, om zo los te laten. Hij schreef het volgende gedicht:

Loslaten
Om los te laten is liefde nodig.
Loslaten betekent niet dat het me niet meer uitmaakt,
het betekent dat ik het niet voor iemand anders kan oplossen of doen.
Loslaten betekent niet mijzelf afsluiten,
het is het besef dat ik de ander ruimte geef.
Loslaten is niet het onmogelijk maken,
maar het toestaan om te leren van menselijke consequenties.
Loslaten is machteloosheid toegeven,
hetgeen betekent dat het resultaat niet van mij afhankelijk is.
Loslaten is niet proberen om een ander te veranderen
of hem de schuld geven.
Het is het beste van mijzelf proberen te maken.
Loslaten is niet zorgen voor, maar geven om.
Loslaten is niet oordelen, maar de ander toestaan mens te zijn.
Loslaten betekent niet in het middelpunt staan en alles beheersen,
maar anderen toestaan hun eigen weg te gaan.
Loslaten betekent niet treiteren, schelden of ruzie maken,
maar zoeken naar eigen tekortkomingen en die verbeteren.
Loslaten is niet ontkennen, maar aanvaarden.
Loslaten betekent niet alles naar eigen hand zetten,
maar elke dag nemen zoals die komt
en er mezelf gelukkig mee prijzen.
Loslaten is niet iedereen bekritiseren en bedisselen,
maar proberen te worden wat ik droom te zijn.
Loslaten is niet spijt hebben van het verleden,
maar erdoor groeien en leven in het hier en nu.
Loslaten is minder vrezen en meer beminnen.

Denkend over onze kinderen en de toekomst van hun geloof en de kerk, hebben we het nodig om hen los te laten. In de liefde en het vertrouwen van God. We moeten ze hun eigen weg laten gaan in het leven, minder vrezen en meer beminnen. Laten we het proberen, als mensen die om hen heen staan. Thuis en in de kerk, als ouders, oom of tante en opa of oma.

ds. Jantine Veenhof