Nieuws en actualiteiten
vanuit De Drieklank

24 oktober 2022

Dank U voor deze nieuwe morgen

Dank U voor deze nieuwe morgen,
dank U voor deze nieuwe dag.
Dank U dat ik met al mijn zorgen
bij U komen mag

Dank U voor alle bloemengeuren
dank U voor ieder klein geluk.
Dank U voor alle held're kleuren,
dank U voor muziek

Dank U dat U in moeilijkheden
dank U dat U in pijn en strijd,
dank U dat U in alle tijden
toch steeds bij ons zijt

Dank U dat ons uw woord bewaarde
Dank U dat U uw Geest ons geeft.
Dank U dat ieder mens op aarde
van uw liefde leeft

Dank U, uw liefde kent geen grenzen
dank U dat ik nu weet daarvan.
Dank U, o God, ik wil U danken
dat ik danken kan.

Aan het einde van de morgen ga ik op zoek naar het kamernummer in het verpleeghuis waar ik afgesproken heb om een bezoek te brengen. Ik zie wat andere bewoners op de gang en hoor uit de kamer van een mevrouw: “We zijn bijna klaar hoor!”. Via een tillift moet mevrouw nog van haar bed in haar rolstoel, maar vindt dit eng. Ik hoor de verpleegkundige vragen wat haar helpt. “Zullen we zingen?” Ineens klinkt er ‘Dank U voor deze nieuwe morgen’. Op de gang zingen de andere dames mee. In een paar seconden vormt er op de gang van het verpleeghuis een klein koor van mensen die samen ‘Dank U voor deze nieuwe morgen’ zingen. Iedereen kent het. We moeten lachen als ze ontdekken dat ik de dominee ben, terwijl ze samen dit lied zingen.

Zingen is twee keer bidden, zegt men weleens. Zingen verbindt en tilt ons op. Uit een verdrietig of angstig moment of als we juist heel vreugdevol zijn en dat willen uiten. Deze mevrouw wordt letterlijk opgetild vanuit haar bed in haar stoel. Een angstig moment, want een val kan haar het leven kosten. Bovendien moet je je helemaal toevertrouwen aan de handen van anderen. Maar het zingen tilt haar op. Een paar minuten later zit ze veilig in haar stoel.

Je herkent dat vast wel in je eigen leven. Ik zing weleens als ik bang ben op de fiets of in de auto in het donker, of als ik me in mijn bed alleen voel. De nacht kan zoveel onrustige gedachten geven. 
Zingen doen we ook in de kerk, soms tegen beter weten in, om de hoop en het vertrouwen in God te vinden. En soms zingen we gewoon keihard onder de douche of in huis omdat we dankbaar en blij zijn.

In die gang van het verpleeghuis vormen de stemmen met elkaar een klein koor. De stemmen tillen ons op. De angst wordt even verdreven en maakt plaats voor een moment met elkaar en met God. Zo is zingen bedoeld. Zo wordt ons zingen een zingen tot eer van God, want God mag zo verbonden zijn met ons dagelijks leven met alle ups en downs.

‘Dank U voor deze nieuwe morgen’. Ik heb het altijd een mooi lied gevonden. Als kind al. Het is eenvoudig en geeft de kern weer van wat we geloven. Dat we dankbaar zijn voor een nieuwe morgen, maar dat we ook bij God mogen komen met al onze zorgen.

Maar wat als je soms even helemaal niet meer kunt zingen en de angst je overmant? 

Dan is het zo mooi dat een ander voor je kan zingen. Een verpleegster, een familielid, een kind, of degene naast je in de kerk. Zo herinner ik me de keer dat een verpleegster voor onze Sep zong terwijl hij een onderzoekje moest ondergaan in het ziekenhuis. Nog nooit heeft hij zo rustig op een onderzoekstafel gelegen. Ze zong zijn angst weg, hoe klein hij ook was. Ze tilde ons allen op.

Zing eens voor elkaar, aan tafel, bij een bezoek, of in de kerk. Zing eens voor je vader, je kind, je geliefde of je buurvrouw. Dan wordt ons zingen een zingen tot eer van God.

ds. Jantine Veenhof