Nieuws en actualiteiten
vanuit De Drieklank

In een kapel op 10 minuten van ons huis ga ik vaak een kaarsje branden. Soms is er een dienst, soms wordt er door de musici geoefend voor een dienst, soms is het er helemaal stil en is alleen het achterste gedeelte open voor het branden van een kaars en gebed.
Het is een fijn plekje om te zijn. Gewoon middenin een woonwijk, een Rooms-Katholieke kapel, waar nog altijd kerk is en kleine groepen mensen de gemeenschap met God zoeken. In het dagelijkse hectische leven is het een rustpunt om op te laden en geïnspireerd te worden.
In de kapel hangt ook een gebed over de kaarsen:

Heer,
dat deze kaars die ik ga aansteken
een licht zij
opdat U mij verlicht
in mijn moeilijkheden en mijn beslissingen.

Dat het een vuur zij,
opdat U verbrandt in mij
alle egoïsme, hoogmoed en onzuiverheid!

Dat het een vlam zij,
opdat U mijn hart verwarmt
en mij leert lief te hebben!

Heer,
Ik kan niet lang blijven in Uw kerk.
Wanneer ik deze kaars brandend achterlaat,
is het iets van mijzelf wat ik U wil geven.
Help mij mijn gebed voort te zetten
tijdens de bezigheden van de dag. Amen.

In onze kerk steken we op de Gedachteniszondag op 23 november a.s. kaarsen aan voor onze geliefden die ons ontvallen zijn. We steken de kaars aan, aan het licht van Christus; Hij die de duisternis en de dood heeft overwonnen aan het kruis en in zijn opstanding. Het licht en het nieuwe leven overwint. Het mag ons troosten op deze zondag met zoveel emoties, verdriet en herinneringen. Er is ook gelegenheid kaarsen te branden voor anderen; door een ieder van ons.

Met het aansteken van de kaars, komt er licht in onze duisternis in ons verdriet, omdat het licht van Christus brandt en overwint. En daarmee is het aansteken van zo’n kaars ook een gebed. Kijk maar naar het gebed over de kaars uit de kapel. We geven onszelf aan God, op het moment dat we een kaars aansteken.

We geven onze geliefden, ons verdriet aan God, dat Hij zijn licht laat schijnen over onze duisternis. En dat heeft ook uitwerking op de momenten daarna. Als je weer naar huis gaat, uit de kapel, uit de kerk op onze Gedachteniszondag. Als het gewone leven doorgaat, wat soms zo ongelooflijk moeilijk kan zijn in tijden van rouw. Daar mogen we ons gebed voortzetten, thuis, waar de muren op ons af kunnen komen, waar de stilte ons hart benauwt. Waar we geroepen worden om ons in te zetten voor onze gezinnen of hulp aan anderen. Waar we worden geroepen te delen van het licht dat ons in Christus gegeven wordt. Want dat licht van de paaskaars, van Christus zelf gaat met ons mee, ook na de Gedachteniszondag de week in. Ook op de plekken waar we nog altijd verbondenheid voelen met onze geliefden en hen missen. Waar het leven vraagt en doorgaat. Maar niet alleen. Als een licht dat verlicht en draagt, wijkt het licht van Christus nooit van onze zijde. Niet in leven en niet in sterven.

ds. Jantine Veenhof