Nieuws en actualiteiten
vanuit De Drieklank

Mijn hele volwassen leven heb ik gefotografeerd. Mijn liefde gaat uit naar zwart-wit opnames, misschien omdat ik zelf ook wel wat zwart-wit ben. Drie dagen na mijn pensionering, ik was docent Beeldende Vorming in het VMBO, ben ik gestart met een fotografieopleiding bij Willie Kers: "Natuurlijk Licht Fotografie". Daar ben ik eigenlijk pas gaan ontdekken wie ik ben als fotograaf en dat was voor mij een openbaring. "Je bent een straatfotograaf", kreeg ik bij de diplomering te horen en eigenlijk past een camera uitgerust met lens met een vaste brandpuntafstand het best bij je. Ik heb een lichtsterke 35 mm lens en voel me daarmee als een vis in het water. De technische snufjes leer je als je aan het werk bent.

Ik vind het heerlijk om mensen te fotograferen, let daarbij sterk op licht en compositie. Meestal hebben mensen niet in de gaten dat ik hen fotografeer en dat worden dan ook mijn mooiste opnames. Niet poseren, geen bruidsreportages... gewoon ongemerkt fotograferen.

Eén van mijn grote voorbeelden is de pas na haar dood bekend geworden Vivian Maier. Ze was nanny in NYC en ging nooit de deur uit zonder haar camera om haar nek. Ze maakte foto's van het straatleven in New York. Niemand merkte haar op en zag haar werk. Wonderbaarlijk, want haar foto's zijn van bijzondere kwaliteit.
Natuurlijk zijn fotografen als Eva Besnyö en Henri Cartier Bresson inspirerende kunstenaars, maar de eenvoud van Vivian Maier spreekt me aan.

Mijn fotoserie in de Marcuskerk bestaat uit drie delen:

1. De uitvaart van een bekende paardenhandelaar uit de Camargue, zijn stoffelijk overschot werd van de kerk naar het Romeinse Amfitheater in Arles gebracht door familie en vrienden. Een indrukwekkende gebeurtenis in die stad. Ik was er als toerist en hoefde maar te klikken.
2. Jeruzalem, de klaagmuur en de jongens die hun Bar Mitswa deden.
3. Een kleine serie uit de eerste golf van de coronatijd, mensen achter het raam, besmet en ziek.

Mieke Brinkhuis-Duijzer