Nieuws en actualiteiten
vanuit De Drieklank

23 mei 2022

Handelingen 2
Toen de dag van het Pinksterfeest aanbrak waren ze allen bij elkaar. Plotseling klonk er uit de hemel een geluid als van een hevige windvlaag, dat het huis waar ze zich bevonden geheel vulde. Er verschenen aan hen een soort vlammen, die zich als vuurtongen verspreidden en zich op ieder van hen neerzetten, en allen werden vervuld van de heilige Geest en begonnen op luide toon te spreken in vreemde talen, zoals hun door de Geest werd ingegeven. In Jeruzalem woonden destijds vrome Joden, die afkomstig waren uit ieder volk op aarde. Toen het geluid weerklonk, dromden ze samen en ze raakten geheel in verwarring omdat ieder de apostelen en de andere leerlingen in zijn eigen taal hoorde spreken. Ze waren buiten zichzelf van verbazing en zeiden: ‘Het zijn toch allemaal Galileeërs die daar spreken? Hoe kan het dan dat wij hen allemaal in onze eigen moedertaal horen? Parten, Meden en Elamieten, inwoners van Mesopotamië, Judea en Kappadocië, mensen uit Pontus en Asia, Frygië en Pamfylië, Egypte en de omgeving van Cyrene in Libië, en ook Joden uit Rome die zich hier gevestigd hebben, Joden en proselieten, mensen uit Kreta en Arabië – wij allen horen hen in onze eigen taal spreken over Gods grote daden.’

“De conducteur liep over straat en ik had te weinig geld,’ zegt meneer Anker tegen me. ‘Dus in het park was er geen vogel te zien.’ Ik begrijp niet wat hij zegt.

Meneer Anker heeft dementie. Bij dementie denken veel mensen alleen aan vergeetachtigheid. Was dat maar zo. Dementie geeft namelijk vaak ook problemen met alledaagse handelingen, zoals het zetten van koffie, of aankleden. Verandering in karakter kan eveneens veroorzaakt worden door dementie. Het kan daarnaast zorgen voor taalproblemen: zinnen gaan minder vloeiend, woorden zijn zoek en verhalen worden onsamenhangend.

Als ik vervolgens die middag met meneer Anker bij de kleinschalige kerkdienst in de huiskamer zit, zingt hij ‘Veilig in Jezus’ armen’ ineens feilloos mee, én uit zijn hoofd. Wanneer je, geconfronteerd met dementie, de woorden voor die communicatie niet meer kunt vinden, legt het oude lied jou die woorden in de mond. Ik vind dat steeds opnieuw bijzonder om te ervaren. Te midden van situaties die heel verdrietig kunnen zijn, zingen we. We zingen soms dan ook ‘boven ons zelf uit’, omdat een lied je kan optillen. Omdat je een lied je hoop kan geven. Omdat een lied je kan dragen door de dag heen.

Zelfs wanneer iemand met dementie warrig en onverstaanbaar spreekt, doen muziek en zingen wonderen. Het is als het Bijbelverhaal over Pinksteren (Handelingen 2). De leerlingen van Jezus wachten na zijn opstanding en hemelvaart in een huis op wat komen gaat. Dan volgt met Pinksteren de uitstorting van de Heilige Geest. De leerlingen van Jezus staan in vuur en vlam en gaan de straat op om over Hem te vertellen. Daar, in de internationale stad Jeruzalem van die tijd, treffen ze mensen uit allerlei windstreken. Ze lijken wel wartaal te spreken, onverstaanbaar voor al die verschillende mensen met verschillende talen. Ze spreken in vreemde talen, maar toch: “Hoe kan het dan dat wij hen allemaal in onze moedertaal horen?” (vers 8).

De Geest van God doet ons elkaar verstaan. En dat ervaar je keer op keer wanneer je zingt met mensen met dementie. Al spreken zij vreemde talen, wanneer we samen zingen, doet de Geest van God ons elkaar verstaan. Zo is het elke (kleinschalige) kerkdienst die ik met mensen met dementie houd eventjes Pinksteren.

Tim van Iersel